‘’Një qiri per Dritëroin, nga Toka e Shenjtë’’, kështu e nis rrëfimin një dikush që nuk kërkon të bëjë të ditur emrin. Siç duket një njohëse shumë e mirë e veprës së Agollit, në shkirmin e mëposhtëm rrëfehet gjatë sesi e deshi dhe e shihte Agolli Shqipërinë.
Shkrimi i plotë:
Një qiri për Dritëroin, nga Toka e Shenjtë.
Dritëroi, më ngjante gjithnjë me një Victor Hygo shqiptar, Balzak, a Alexander Dumas, në një betejë pothuajse donkishoteske për të shëlbyer Zhan Valzhanët, Lysienet dhe Edmond Dantes-et shqiptarë. Në fakt, Dritëroi, ishte i dhemshur. Dhe si i tillë, e deshi Shqipërinë jo ashtu siç mund të kish qenë, ose siç duhej bërë. Driteroi e deshi Shqipërinë ashtu siç ishte- me gjithë mjerimet e shumta e shkëlqimet e rralla.
Dhe Shqiptarët- të mjerë a jo- e ndjejnë kur duhen ashtu siç janë. Prandaj edhe i dhanë Dritëroit jo vetëm vendin që i takon në botën e letrave shqipe- por mbi të gjitha- dashurinë e tyre: pa kushte regjimesh, kllapa politike a thonjëza estetike! Kjo pjesë e humanizmit e mirësisë dhe dhemshurisë së tij,si përfaqësues i shpirtit të bukur shqiptar, do më mungojë gjithmonë.
Sot në mëngjes, u ngrita pak herët. Nuk dija si ta largoja një ndjesi trishtimi që më kaploi kur mora vesh për ikjen e Dritero Agollit. Vrapova me nje fryme drejt qytetit te vjeter ketu ne Jerusalem. Ndalova per nje moment ne rrugen qe mban emrin “Via Dolorosa” (rruga e dhimbjes). Kjo rruge si gjithmone, eshte e permbytur me turiste.
Njerez qe vijne nga gjithe bota per te gjetur paqe- ne qytetin e shenjte-ku vec paqe nuk gjen. E vertete, vrapova pa lexuar mbishkrimet ne latinisht te cdo stacioni ku thuhet se Jezu Krishti u rrezua duke mbajtur kryqin mbi shpine (12 here). E vertete, ne kufje, nuk degjoja as psalme, as liturgji muzikore, por Bob Dylan-nin dhe ate kengen e tij qe “Like a rolling stone”. Bob Dylan qe me ngushellonte :” How do you feel/When you’re on your own/ with no direction home/like a rolling stone”. Driteroit do t’i kishin pelqyer keto vargje.
Hoqa kufjet teksa hyra ne “Holy Sepulcre”- atje ku e kryqezuan Jezu Krishtin. Ja ku ndodhem me 12 qirinj ne duar. Nje individ pa asnje te kaluar fetare, ne vendin me te shenjte per te tre besimet monoteisti, duke u perpjekur te shkrepe nje shkendije drite per nje shpirt shqiptari te dhemshur. Ndeza nje qiri per t’u solidarizuar me dhimbjen e Elones, e nje tjeter per te lehtesuar dhimbjen e familjareve te Driteroit. Me mbeten 10 qirinj. Eca pak me tutje, atje ku njerezit rrine ne radhe per t’u gjunjezuar e falur prane varrit te Jezu Krishtit. Edhe pse Driteroi ish ateist- do me kish kuptuar- ky nuk ish zell intitucionesh fetare. Ish thjesht nje deshire per te prekur te pertejmen, ne nje qytet te shenjte si Jerusalemi. I mbeshtolla te gjithe qirinjte bashke. I ngula ne rere e lagur me uje te bekuar. I ndeza te gjithe se bashku. Me nje lutje te vetme: “Beji drite shpirtit te bukur Dritero”. (E.K/SHUPLAKA)
