Të gjithë e mbajnë mend Fredy Guarin, i cili luajti fillimisht për Porton, për të kaluar më pas te Interi. 38-vjeçari kolumbian ka dhënë një intervistë së fundmi, ku ka folur për anën e errët të jetë së tij.
“Fillova të fitoja një emër për veten time në Itali dhe tashmë atje filloi një çështje tjetër jashtë fushës – fjalët e ish-lojtarit të Interit, i cili doli në pension në 2021. – Fillimisht e kam trajtuar shumë mirë, jam dehur dy ditë para ndeshjes, më pas dola në fushë, shënova një ose dy gola, mendoj se e gjithë kjo erdhi nga mungesa e ndërgjegjes”.
“Kam pirë në shtëpi, në disko, në restorant – vazhdoi ai në rrëfimin e tij – Unë tashmë kisha familjen time dhe kjo ishte m… sepse e dija që po bëja gabime, si në punë ashtu edhe në përgjegjësitë familjare. Dështova në të gjitha objektivat e mia, isha plotësisht i varur nga alkooli, ata më thanë përmes agjentit tim që nuk mund të qëndroja më në Milano: ‘Duhet ta largosh nga këtu, tani’”.
Më pas shpërngulja në Kinë në vitin 2016: “Që në ditën e parë që mbërrita u bëra alkoolist. Ngrihesha për të shkuar në stërvitje dhe pas stërvitjes do të pija alkool. Do të pushoja pak, do të stërvitesha dhe do të pija alkool. Kjo ishte çdo ditë”.
Guarin shpjegoi se ai arriti fundin në sezonin 2019/20, kur ishte në Brazil te Vasco da Gama: “Gjashtë muajt e parë më bënë të ndihem si njeriu më i lumtur në botë. Më pas erdhi Covid, ndarja me gruan… Piva 50, 60 apo 70 birra në një natë. Pandemia erdhi, nuk kishte seanca stërvitore, nuk kishte grup, nuk kishte futboll. Shkova në lagjet e varfra, atje në Brazil, shkova me ndonjë vajzë pa mbrojtje, e braktisa plotësisht veten.
Shkova të kërkoja rrezikun, adrenalinën, doja të shihja armët, lëvizjen, nuk shqetësohesha për asgjë. Ishin kohë të vështira, isha plotësisht i dehur për 10 ditë, më zuri gjumi nga lodhja dhe u zgjova me një birrë pranë”.
Në ato rrethana, edhe një tentativë vetëvrasje, të cilën ai e mban mend pak: “Unë jetoja në katin e 17-të dhe u shkëputa nga jeta, nga gjithçka, reagimi im ishte të hidhesha nga ballkoni. Por kishte një rrjetë, u hodha dhe më ktheu, padyshim që nuk e vura re. Nuk e kuptoja se çfarë po bëja, nuk e di se çfarë ndodhi. Arrita në pikën ku nuk më interesonte më asgjë për aq kohë sa mund të lëndoja veten. Dëshmia ime është një plan që Zoti po vendos në ne, i cili e di se do të arrijë në shumë cepa të botës, do të prekë shumë zemra dhe sigurisht do të shpëtojë jetë njerëzish”.
Discussion about this post