Nga Elvira Dones
Dikush vdiq sot në Tiranë. Quhej Mehmet Myftiu. Për shumë të rinj, por edhe për të tjerë, emri nuk thotë ndoshta asgjë. E kam dashur. Më mësoi lirinë pa dashur t’i mësonte askujt asgjë. Ji e lirë, më tha dikur, dhe në djall vafshin konvencionet.
Unë isha veç një nga shoqet e vajzës së tij që ai adhuronte, Besa Myftiu. Hyja e dilja në atë shtëpi ku mbretëronte një kaos i bukur: e vetmja fè aty ishte letërsia. Më besoi të lexoja librin e tij “Shkrimtari” – atë libër që i kushtoi jetë lirie. Vite më pas e takova në një kafe të Tiranës, ishte një ditë dimri, i zakonshmi acar i hidhur i Tiranës.
Si te dukem, më pyeti, i plakur? E sigurova që ishte ende i bukur, sepse i bukur ishte. As vitet e dënimit nën diktaturë, as mungesa e së drejtës për të botuar ia kishin hequr dot mrekullinë në sytë. E di, më tha, të rinjtë e sotëm më intrigojnë. Çfarë mendojnë për ne? Si do e ndërtojnë të ardhmen e tyre? Duke injoruar ne, do jenë më të shëndetshëm?…
Unë nuk kam ngut, ndoshta do iki në një ditë dimri, por do më pëlqente të ikja në pranverë. Mehmet Myftiu iku në një ditë dimri. E io lo piango, lo piango in italiano, lo piango in inglese. Lotët a e kanë një gjuhë? Për Mehmet Myftiun, një nga heronjtë e pakënduar të Shqipërisë.
