Nga Sonila Meço
Doza vitaminoze e programeve të varfra të partive politike në Shqipëri është integrimi europian. Më shumë ngjan placebo (procedurë për përfitim psikologjik më shumë se për ndonjë efekt fiziologjik) me të cilën kompensohet paaftësia për të prodhuar politika dhe programe zhvillimi nga qeveritë.
Nuk ka rast më flagrant se ky për ta kuptuar një herë e mirë se si kanë luajtur e luajnë në ndërgjegjen tonë me integrimin, se si marrin peng vitet e jetës sonë duke përdorur një placebo si procesi integrues për të zgjatur jetën e tyre në pozicionet ku thajnë e shterojnë çdo pasuri, çdo burim natyror e çdo energji njerëzore që prodhon ide zhvillimi.
Bashkimi Europian po përjeton vitet e veta më të vështira të ekzistencës, nën morsën e ekonomive të mëdha të lindjes e perëndimit të largët, nën efektin e panjohur të një divorci (Brexit) që në menaxhimin e tij mund të sjellë efekte domino në anëtarët e tjerë të pushtuar nga flukset e emigrantëve dhe populizmi i ethshëm.
Ndaj të mëtosh se rekomandimet pozitive për çelje negociatash, apo përkthimi i drejtë në ligjëratë të zhdrejtë i Kirchbaum janë e vërteta e të tashmes sonë të ndritur në Shqipëri është mëkati i radhës i politikës së ditës, por edhe kapitullimi ynë si qytetarë përballë jetës që meritojmë të kemi. Nëse për të kuptuar se jetojmë më mirë a më keq se dje, nëse fitojmë më shumë a më pak, nëse kursejmë më shumë a më pak, nëse punësohemi më shumë a më pak, nëse kemi shërbime më cilësore a më pak, nëse arsimohemi më mirë a më keq, nëse ushqehemi më cilësisht a më keq, nëse vidhemi më shumë a më pak, nëse mbjellim më pak a më shumë hashash, nëse fyhemi si qytetarë më shumë a më pak nga arroganca e pushtetit u dashka të presim të na e thonë ca teknicienë që jetojnë, punojnë e konsumojnë mallra e shërbime në Europë, atëherë na bëftë mirë placebo dhe na shpëtofshin llotaritë, azilet dhe plakja pa shqisa.
