Çfarë mund të ketë më shumë amerikane në atë që ndodh në këtë vend? Çfarë mund ta mishërojë më mirë konceptin e Amerikës, se sa një grup personash të thjeshtë e modestë – të panjohur, të shtypur, ëndërrimtarë jo të nivelit të lartë, jo të një feje të vetme, por të shumë feve – që mblidhen për të plazmuar rrugëtimin e vendit të tyre?
Çfarë forme më të lartë patriotizmi mund të kemi, se sa bindja që Amerika ende nuk ka marrë fund, që jemi mjaftueshëm të fortë për të qenë autokritikë, që çdo brez pasardhës mund të shohë të metat tona, dhe të konkludojë se është në dorën dhe në fuqinë tonë, të mundemi të rindërtojmë këtë vend, deri kur ai të reshtohet me idealet tona më të larta?
Selma nuk është një përjashtim në eksperiencën amerikane. Nuk është një muze apo një monument statik. Eshtë shprehja e një kredoje të shkruar në dokumentat tona themeltare. “Ne, populli i Shteteve të Bashkuara, me qëllimin për të përsosur edhe më shumë Unionin tonë. Ne konsiderojmë të vërteta të mirëqena në vetvete, që të gjithë njerëzit kanë lindur të barabartë”.
Nuk janë vetëm fjalë. Janë një ftesë për veprim, një road map për nënshtetësinë, një këmbëngulje në aftësinë e burrave dhe grave të lira, për të plazmuar fatin e tyre. Instikti amerikan që shtyu ata të rinj dhe të reja të merrnin përgjegjësitë e tyre, dhe të kalonin këtë urë, është i njëjti që i shtyu patriotët tanë të rebelohen kundër tiranisë. Eshtë i njëjti instikt që tërheq imigrantët nga ana tjetër e oqeaneve dhe të Rio Grandes; që nxiti gratë të fitonin të drejtën e votës dhe punëtorët të organizoheshin kundër një status quo-je të padrejtë; që na shtyu të ngulim një flamur në Ivo Jima dhe në Hënë.
Eshtë ideja e përbashkët e brezave të tërë që besojnë se Amerika është një entitet në evolucion të vazhdueshëm, që besojnë se ta duash, nuk do të thotë vetëm që ta vlerësosh shumë apo të shmangësh të vërtetat e parehatshme, por edhe të provokosh herë pas here një shkundje, të jesh në gjendje të flasësh në favor të asaj që është e drejtë. Kjo është Amerika. Kjo na bën unikë.
Ne jemi skllevërit që ndërtuan Shtëpinë e Bardhë dhe ekonominë e Jugut. Ne jemi punëtorët e krahut dhe kaubojsët që pushtuan Perëndimin, dhe shumësia e punëtorëve që realizuan hekurudhat, ngritën qiellgërvishtësit dhe u bashkuan në sindikata për të mbrojtur të drejtat e tyre. Selma na tregon se Amerika nuk është projekt i vetëm një personi.
Sepse fjala më e fuqishme e demokracisë sonë është “Ne”. “Ne, populli”, “Ne do të kapërcejmë”, “Po, ne mundemi”. Gjysmë shekulli pas asaj të diele të përgjakur, marshimi ynë ende nuk ka përfunduar, por do të përfundojë shumë shpejt. Dyqind e tridhjetë e nëntë vjet pas themelimit të këtij kombi, Unioni ynë nuk është ende i përsosur, por shpejt do të jetë. Të nderojmë ata që ecën, me qëllimin që në të vraponim. Dhe ne duhet të vrapojmë, me qëllim që bijtë tanë të nisin fluturimin. Shkëputur nga fjalimi i lamtumirës i Presidentit Obama.
Pjesë nga fjalimi i Obamës, përshtatur nga Bota.al. (E.K/SHUPLAKA)
