Zyrtarët republikanë, ekonomistët konservatorë, ekspertë të pakualifikuar dhe madje presidenti 73-vjeçar i Shteteve të Bashkuara kanë sugjeruar që dhimbja afatshkurtër ekonomike që sapo kemi filluar të na shkaktojë vetë për të ngadalësuar përhapjen e koronavirusit mund të kushtojë shumë, thjesht për të shpëtuar jetën e disa milionëve nga fqinjët tanë më të rrezikuar.
Ekonomisti i Universitetit të Chicikagos, Casey Mulligan, i cili shërbeu në këshillin e këshilltarëve ekonomikë të Presidentit Trump, i tha New York Times se mbyllja e veprimtarisë ekonomike për të ngadalësuar virusin do të ishte më e dëmshme sesa të bërit asgjë fare. Ai preferon një lloj peshimi të kostove dhe përfitimeve të shpëtimit të jetës.
“Është pak si, kur zbuloni se seksi mund të jetë i rrezikshëm, nuk dilni dhe thoni: nuk duhet të ketë më seks,” tha Mulligan. “Ju duhet t’u jepni njerëzve udhëzime se si të bëjnë seks më pak të rrezikshëm.”
Dhe të martën Trump njoftoi se ai dëshironte që gjithë biznesi amerikan të kthehej në nivele normale të funksionimit deri në Pashkë, 12 Prill. “Kjo kurë është më e keqe se problemi,” tha Trump.
Vendosja e një zgjedhje të rreme midis drejtimit të ekonomisë në tokë ndërsa shpëtohen miliona jetë ose ringjallet ekonomia ndërsa humbasin miliona jetë injoron një fakt thelbësor: depresioni ekonomik boteror i lëshuar nga vdekja e miliona njerezve në Shtetet e Bashkuara, miliona në Evropë , miliona në Azi, miliona në Indi, miliona në Meksikë dhe miliona në Brazil do të ishin përtej përvojës ose imagjinatës sonë.
Askush nuk do të tregtonte me askënd për vite me rradhë. Tregtia do të ndalet për shkak të zisë, frikës nga infeksioni, traumave në mbarë shoqërinë dhe trazirave shoqërore. Le të vërejmë se përkundër përgjigjeve të vonuara dhe të pamjaftueshme nga udhëheqësit e Amerikës së Veriut dhe Evropës, ata qe udheheqin Meksikën dhe Brazilin ende nuk kane nisur ta marrin seriozisht kërcënimin. Ata vazhdojnë të mohojnë rëndësinë e situatës.
India vetëm këtë javë mori masa që duhej të merrte në janar duke ndaluar shumicën e njerëzve që të largoheshin nga shtëpia dhe të fluturonin për tokë për një muaj. Por miliona indianë nuk kanë asnjë derë për t’u mbyllur, nuk kanë vend për të ruajtur ushqim dhe asnjë mënyrë për t’u distancuar nga ata të infektuar. Trupat së shpejti do të grumbullohen, duke pritur për kremifikimin ose varrosjen, duke bashkuar komunitetet e dobësuara nga kjo sëmundje. Askush nuk është i gatshëm për shkatërrimin shoqëror, shpirtëror dhe ekonomik që sigurisht se do të vijë deri në qershor.
Kudo në botë, paraqitja e këtij problemi si një shkëmbim midis interesave ekonomike të të rinjve dhe jetëgjatësisë së të moshuarve është një gabim i tmerrshëm. Siç sqarojnë Qendrat Amerikane për Kontrollin e Sëmundjeve, ata të prekshëm nga raste serioze ose fatale të infeksionit përfshijnë jo vetëm të moshuarit, por kushdo që është obeze, diabetik, ka presion të lartë të gjakut, është HIV-pozitiv, i është nënshtruar trajtimit të kancerit, vuan nga astma ose pi duhan. Këta faktorë janë më të zakonshëm midis amerikanëve të varfër si dhe amerikanëve më të vjetër. Dhe amerikanët e varfër zënë pjesat me te medha të gjitha moshave.
Së shpejti, nderkohe qe spitalet në të gjithë botën mbingarkohen me pacientë me koronavirus, mjeke te shteruar, infermierë, porositës, kujdestarë, pajisje mjekësore, ventilatorë dhe llogaritë e parave të spitalit, mjekët do të duhet të bëjnë zgjedhje morale se kush jeton ose vdes. Ne nuk duhet ta heqim dorë nga gjykimi i tyre bazuar në një zgjedhje të rremë. Depresioni ekonomik do të vijë, pavarësisht sa shumë do lejojme të vdesim. Pyetja është se sa e gjatë dhe shkatërruese do të jetë.
Pra, kjo nuk është çështje e moshës së re kunder te vjetres, apo edhe e te pasurve kunder te varfërve (megjithëse kjo do të ishte më e saktë dhe një histori më klasike e konfliktit politik në Amerikë). Jemi te gjithe kunder te gjitheve. Ose, nese vendosim, mund te jemi te gjithe per te gjithe.
