Nicole Bricoe, spikerja e televizionit ESPN “Sports Center”, rrefen dhimbjet që ajo ka kalur nga abortimet e shumta që ka pasur.
Si një femër që i është dashur gjithmonë të jetë pjesë e televizionit dhe të shikohet nga miliona njerëz, ajo pohon se gjithmonë i është dashur që të fortifikoj maskën për të qëndruar gjithmonë e fortë.
Nicole pohon se ka pasur raste të panumërta që i është dashur të fshij lotët, të rregulloj makiazhin dhe të heq mënjanë dhimbjen e të ndjerit që trupi i saj në të vërtëtë refuzon foshnjën e saj.
Më poshtë është rrëfimi i plotë i Nicole Bricoe:
Kur isha vajzë e vogël, nuk kam ëndërruar të bëhem nënë. Kur flisja për të ardhmen,ajo gjithmonë lidhej me punën, sepse aspiratat e mia ishin shumë të drejtuara nga karriera. Por pasi u martova me bashkëshortin tim, gjërat ndryshuan. Ai ishte hallka që mungonte mes jetës sime dhe amësisë, dhe krijimi i një familje së bashku u ndie mirë. Si çift, ne filluam një udhëtim dhjetëvjeçar të mbushur me turp, siklet, vetmi, nevojë, shpresë, humbje të shpresës, shpresë përsëri, dhe në thelb duke ecur përpara duke u ndier të ekspozuar, dhe të fshehtë në të njëjtën kohë. Unë kam pasur më shumë aborte spontane sesa mund të numëroj – trupi im thjesht nuk mund të dukej se mbante një fëmijë brenda. Sikur ta dinim se sa çifte luftojnë me infertilitetin, nuk do të ndiheshim kaq vetëm.
Afërsisht 10% e grave në SHBA kanë vështirësi të mbeten shtatzënë ose të qëndrojnë shtatzënë. Kjo përkon me rreth 6.1 milionë gra. Me një numër kaq të madh, do të dukej se biseda do të ishte më e zhurmshme. Por kaq shumë prej nesh e kanë lënë turpin të na heshtë. Kjo madje na mban të mos flasim me ata që ne i konsiderojmë fisin tonë dhe sistemin e mbështetjes.
E vërteta është që unë kisha këtë pamje të asaj që mendoja se do të dukej një grua në këtë pozicion. Unë mendoj se të gjithë e bëjmë. Kurrë nuk mendoni se duket si ju, por po. Duket gjithashtu si fqinja juaj ose çifti në park duke shëtitur qenin e tyre, dhe madje edhe ai me fëmijë në dyqan ushqimesh. Nuk ka një lloj ose statusi shoqëror dhe prek të gjithë ata që janë të përfshirë, si burrat dhe gratë. Dhe izolimi mund të jetë shkatërrues. Ne lëvizim në mënyrë të padukshme nëpër botë me asgjë për të na lidhur përveç bisedave të rastit të koduara rëndë me deklarata të përbashkëta si …
“Jemi duke u përpjekur. Do shohim se çfarë do të ndodhë. Nuk ka shkuar mirë. Po, ne duam fëmijë. Thjesht nuk ka ndodhur akoma”.
Ky shkëmbim bën që dhimbja jonë e fshehtë të ngrihet, sepse ka gjetur një shok beteje që e kupton atë. Dhe për një moment e ngremë maskën pak për të zhveshur plagët tona që përputhen me njëri-tjetrin.
Marrja e një vendimi për të krijuar një familje është tashmë një hap kaq personal, por kur nuk mund të bësh atë që mendon se trupi juaj është krijuar (dhe shpesh bombardohet me pyetje se kur do të krijoni një familje), ju strukeni brenda vetes dhe fshiheni nga bota. Edhe pas lindjes së vajzës sonë të parë, tani 7 vjeçe, ne vazhduam të luftonim. Gëzimi që përjetuam nga lindja e saj, megjithëse ishte i shumëpritur dhe thellësisht i dëshiruar, nuk ishte një zëvendësim për të gjitha humbjet që do të kishim dhe ato që nuk kishim ende.
Të jesh pjesë e televizionit ESPN ‘SportsCenter’ dhe të jesh parë nga miliona, do të thotë që jam dashur të fortifikoj maskën time për të qëndruar e fshehur. Njëherë isha vonë për në punë pasi pata një abort spontan atë mëngjes. Kisha krijuar një justifikim të papërgjegjshëm dhe më pas u qortova. Por ata nuk ia kishin ide dhe justifikimi ishte më i lehtë se e vërteta. Thjesht nuk mund ta thosha. Ka pasur raste të panumërta që më është dashur të fshij lotët, të rregulloj makijazhin dhe të heq mënjanë dhimbjen e të ndjerit që trupi im në të vërtetë refuzon foshnjën time. Unë u përqendrova të bëja punën time duke i mbajtur ata afër meje në distancë, me mendimin se po i mbroja nga dhimbja ime. Edhe pse më mbështesnin, e dija që nuk mund ta kuptonin
Pas abortit tim të fundit, i cili ishte i fundit, sepse ishte veza ime e fundit, kam vendosur të ndaj publikisht betejat e mia. Pas kësaj përpjekjeje dhe dështimi të fundit, ishae shkatërruar dhe nuk jam ndjerë kurrë më vetëm. Kështu që unë nuk flas vetëm për solidaritetin, por për ndryshimet që duhet të ndodhin brenda këtij komuniteti unik. Nëse nuk e keni jetuar, nuk e dini se si është.
Kostoja mesatare për trajtimet e pjellorisë (të quajtura cikle IVF) në SHBA janë midis 10,000 dhe 15,000 dollarë, me një shtesë prej 1,500 deri në 3,000 dollarë për ilaçe për cikël. Vetëm kjo e mban një përqindje të madhe të popullsisë infertile të ecin përpara me disa procedura, sepse do të ishte një barrë financiare. Dhe ende nuk ka asnjë garanci se do të funksionojë deri në fund të ciklit. Disa që kanë sakrifikuar kursimet e tyre të jetës ose kanë përvetësuar një hipotekë të dytë mund të mos jenë në gjendje të provojnë përsëri.
Përveç kostove, klinikat nuk janë ngritur si një mjedis mikpritës. Ata supozohet të jenë një vend ku familjet mund të gjejnë dhembshuri dhe mbi të gjitha të shpresojnë, por në realitet, ato në thelb janë një biznes. Numri, vezë, spermatozoide. Kujdesi emocional zero.
Gjatë këtyre viteve sfiduese, kam mësuar se nuk ka asnjë përgjigje të saktë ose të gabuar për mënyrën e përpunimit të këtij udhëtimi dhe askush nuk mund të vendosë një afat kohor për dhimbjen personale. Nuk kam pse të jem më e fortë në dhomë sepse është në rregull të qash dhe është në rregull që të mos jesh në rregull.
Jam vërtet në frikë sa herë që shikoj dy vajzat tona. Familja ime është shtëpia ime, dhe thjesht gjithçka kam. Duke më parë mua, askush nuk do ta dinte se sa humbje kemi përjetuar burri im dhe unë për të arritur këtu. Por momentet e humbjes, fajit dhe dështimit nuk duhet të jenë një udhëtim i vetëm nëse do të lidheshim të gjithë. Ne mund të heqim disa nga pyetjet dhe të mësojmë nga njëri-tjetri, dhe ndoshta të heqim një pjesë të stresit ndërsa ndajmë dhimbjen.
