Në natën ndërmjet 3 dhe 4 qershorit të vitit 1989, tanket e ushtrisë vranë mijëra njerëz, ndoshta 10 mijë, duke i dhënë fund protestave të studentëve. Autoritetet për gjatë gjithë natës arrestuan dhe dhunuan qindra protestues.
Emblemat e atij revolucioni të përgjakshëm janë ende në kujtesë: njeriu që mbante në duar dy buqeta me lule dhe u përballë me tanket e ushtrisë apo dhe tankisti që nuk iu bind urdhrit të eprorëve të tij për ta shtypur studentin e guximshëm.
Megjithatë, ka dy gjëra të rëndësishme që protestuesit në Sheshin Tiananmen arritën 36 vjet më parë:
Së pari, ata treguan se, kur u populli i Kinës dëshiron liri – shumë prej tyre kanë bërë sakrifica të mëdha drejt këtij qëllimi.
Së dyti, duke protestuar paqësisht, studentët në Sheshin Tiananmen dhe në të gjithë vendin ilustruan kontrastin e thellë midis kauzës dhe karakterit të tyre dhe atij të regjimit. Të përballur me protestues paqësorë, Partia Komuniste e Kinës dërgoi tanke dhe ushtarë. Duke vepruar kështu, ata i ekspozuan botës – jo për herë të parë dhe jo për të fundit – natyrën e tyre të vërtetë.
Por edhe pse kanë kaluar tridhjetë e gjashtë vite nga kjo ngjarje, regjimi duket se nuk ka ndryshuar. Ai vazhdon shtypjen, mizorinë, çnjerëzimin, barbarinë dhe kriminalitetin e tij.
