“Kur shkoj në shtrat shoh shokët që kam humbur, si i kam nxjerrë jashtë pa gjymtyrë, si kanë vdekur në krahët e mi. Kjo do të qëndrojë me ne për pjesën tjetër të jetës sonë.”
Ka një errësirë të gdhendur në sytë e Dmytro-s – sytë e një ushtari të kthyer së fundmi nga vija e frontit.
Pas 15 muajsh luftime në rajonin e Donetskut, Dmytro mban fort dorën e gruas së tij Tetiana në një qendër shërimi në veri-lindje të Ukrainës.
Ajo udhëtoi 600 milje (966 km) drejt këtij koleksioni të padëmshëm ndërtesash në rajonin e Kharkiv pasi Dmytro iu dha një javë pushim.
Vitin e kaluar, rreth 2,000 trupa erdhën këtu për këshillim dhe fizioterapi. Organizatorët pranojnë se ky është vetëm pushim, jo rehabilitim. Shumica kthehen në pjesën e përparme.
Stafi në qendër thotë se Ukraina po përpiqet t’i mbajë ushtarët e saj aq mirë sa të “qëndrojnë deri në fund”.
“Do t’i vuajmë pasojat për gjithë jetën”, thotë Dmytro ndërsa nis dhe përlotet.
Dmytro ka premtuar se nuk do ta rruajë mjekrën derisa të përfundojë lufta. Gjatësia e saj pasqyron mbi 400 ditët që nga pushtimi i plotë i Rusisë.
Tetiana mendon se bashkëshorti i saj është gjithashtu i ndryshëm përtej pamjes së tij.
“Ai ka ndryshuar shumë”, thotë ajo. “Ai ka dëshmuar se është i aftë për shumë gjëra; të na mbrojë dhe të mbrojë Ukrainën. Ai ka treguar se mund të bëjë shumë.”
Discussion about this post