Analisti i njohur Mustafa Nano ka bërë një shkrim për të ndjerin Andrea Stefanin, analistin, gazetarin, publistin shqiptar. Në këtë letër Nano është shumë i prekur nga humbja e mikut të tij, Andrea Stefanit, megjthëse ishte në djeni që gjendja e tij shëndetësore nuk ishte mirë.
Nano thotë se pati mundësinë që ta takonte Andrean në spital, por nuk e bëri.
“Isha në spitalin “Nënë Tereza”. Isha tok me nënën time që kish një problem me tensionin. Andreas, nga pragu i derës ku isha unë, i dukeshin këmbët. I njoha këpucët, të cilat edhe po t’i kish një mijë palë të ndryshme, i ngjanin njësoj. Kjo është pjesë e stilit të njeriut. Në këtë rast, e stilit të Andreas.Por unë mbeta te dera. Nuk më bënë këmbët të shkoja më tutje. Mund ta kisha parë për herë të fundit, por nuk e pashë. Dhe nuk di pse mendoj se më vjen mirë që nuk pata fuqi t’i bëja ato pesë hapa”, shkruan Nano. Në këtë letër Nano na rrëfen bisedën e fundit telefonike që pati me Stefanin.
“Më mori, ngaqë kish lexuar një intervistë timen, në të cilën kritikoja mazhorancën, sidomos kryeministrin. “Jam dakord, këta e kanë hak t’u biesh, por ….”, më tha, dhe me “por”-in kishte parasysh gjëra që gjithkush që e ka ndjekur Andrean mund t’i marrë me mend. Ai mund t’u jetë dukur shumë vetëve irracional e emocional në qëndrimet që ka mbajtur, por thellë-thellë ka qenë më racional se të gjithë këta njerëz, që edhe e kritikonin”, shkruan Nano.
Ai na sqaron se analisti Andrea nuk lodhej, e i pëlqente shumë, duke e konsideruar si lojë nervash e garë energjish përballjen me ata që kishte përballë. Për këtë gjë dhe vetë Nano e kishte zili.
“Andrea më pëlqente ngaqë, në ndryshim nga shumë kolegë tanët, nuk kish kompleksin e të paanshmit. Ose le të themi që e kish më pak se të tjerët. Ai llogaritë parapëlqente t’i bënte me bindjet e veta, më saktë me bindjen e vet, që fare mirë mund të përmblidhej ashtu si e thashë më sipër: e keqja më e vogël është rëndom e mira më e madhe”, shpehet analisiti Nano.
Nano na tregon se Andrea nuk donte ta pranonte që ishte sëmurë.
“Duhet të ketë qenë ndonjë moment, në të cilin ai ka pasur iluzionin se po e mundte sëmundjen. Ose ndoshta kjo ishte mënyra që ai kishte zgjedhur për t’u përballur me sëmundjen”, thotë analisti.
Pikërisht për këtë Nano rrëfen se edhe në ditët e veta më të rënda, ai nuk hoqi dorë së shkruari artikuj. “Pasioni për të vijuar me betejat e veta e mban gjallë”, më tha dikush, e unë nuk mora vesh nëse këtë gjë e kish nga koka e vet, apo ia kish thënë Andrea vetë. Kjo është forcë karakteri. Do ishin të shumtë ata që do bënim një pauzë, një tërheqje, një paqe me shpirtin e tyre të trazuar, një paqe edhe me botën, në rast se do ishin mbërthyer nga një sëmundje e rëndë. Ndërsa Andrea nuk i vari armët në mur për asnjë çast”, shkruan Nano në letrën e tij për gazetën Mapo.
