Shumë nga të ikurit nga vendi ynë janë njerëz të pashpresë, të papunë, dhe në kërkim të një jetë më të mirë kanë marrë rrugën e mërgimit.
Por ky rast është ndryshe, personi në fjalë është ndryshe, ai nuk ka qenë i papunë, madje ka punuar si gazetar për një kohë të gjatë në Shqipërinë tonë që akoma nuk është bërë një vend i denjë për t’u ofruar qytetarëve të saj një jetë që meritojnë. Telnis Skuqi, gazetar investigativ, ka marrë së fundi nënshtetësinë norvegjeze.
Në një shkrim të tij ai ka shpjeguar gjendjen e tij të dyzuar emocionale kur e kishte marrë njoftimin se ishte bërë nështetas norvegjez.
SHKRIMI I PLOTË:
Sot kam përjetuar dy botë të ndryshme.
Isha midis gëzimit dhe trishtimit.
Më trazoj shpirtin ku hapa kutinë postare.
Në fillim doja ta flakja, ta përvëloja të turrën e drurëve, ta grisja,
apo ta zhdukja pasaportën norvegjeze, por u ndala.
– Çfarë po bënë, – pyeta veten.
Me qetësi kujtova atdheun tim të dashur, vendlindjen time,
Më pas kujtova rininë, i përbuzur nga atdheu im, vetëm për një gabim që nuk e kisha bërë unë, por prindërit e mi.
Më tej, fitova sfidën time.
U rrita keq, u arsimova mirë dhe në fund krijova një familje të bukur.
Suksesi i jetës sime ishte se unë kurrë nuk kam pritur që atdheu im të më jepte diçka, por “gabova” ku unë doja t’i jepja atdheut tim.
Prej dy vitesh unë po jetoj në atdheun e dytë.
Deri tani nuk kam dhënë asgjë (ashtu siç dua unë), megjithatë ata më kanë dhënë shumë, sidomos posta e fundit ishte “qershia mbi tortë”.
Ngrohtësinë që kam gjetur në vendin e ftohtë, kurrë nuk e kam gjetur prej 40 vitesh në atdheun tim të ngrohtë.
Këtu (Norvegji) mungon dielli, por gjen ngrohtësi.
Aty (Shqipëri) ka ngrohtësi, por gjen ftohtësi.
Të gëzohem apo trishtohem, kjo është çështja?!
(Shënim: Prej ditësh së sotme unë jam një nënshtetas norvegjezë me orgjinë shqiptare)
(B.H/Shuplaka)
