Prifti grek, Elefterios Balakos ka dhënë disa detaje për ditën kur u ekzekutua Kostandin Kacifas pas përplasjes me armë me RENEA-n shqiptare. Në një shkrim në Facebook, prifti grek thotë se është për të ardhur keq fakti që Kacifas konsiderohet si hero dhe symbol kur nuk është i tillë.
Prifti thekson që ka vërejtje serioze për mënyrën se si Policia Shqiptare e trajtoi çështjen sepse kishte mundësi të mos e vriste, megjithatë shton faktin se Kacifas e provokoi dënimin e tij.
Shkrimi i plotë: “E di që disa njerëz do të më urrejnë për këtë postim. Nuk më shqetëson. Më intereson e vërteta e gjërave. Disa fatkeqësisht këto ditë krahasojnë Pavlos Fyssas me Konstantinos Kacifas. Gabim i madh. Disa të dhëna të njërës, e të tjera të tjetrës.
Doja të jepja dëshminë time personale. Ditën e vdekjes së Konstantinos Kacifas, unë isha në Bularat. Unë atëherë isha në Kishën Ortodokse të Shqipërisë. Unë kam përvojë personale dhe mendim.
Informacion: Askush nuk na ndaloi të kryenim Liturgjinë Hyjnore në Greqisht atë ditë. Fshati është Epiri i Veriut dhe gjuha Greke është e vendosur në të gjitha aspektet e jetës. Askush nuk na ndaloi të varnim flamuj grekë. Vendi ishte plot me flamuj. Askush nuk na ndaloi të bëjmë haraç për viktimat greke të viteve ’40 që shtrihen në varrezat ushtarake, as të bëjmë ngjarjet që ishin planifikuar. Pra, për çfarë shërben e gjithë kjo? Z. Kacifas donte të postonte të tijën (flamuri personal) kur autoritetet e tij bënë rekomandime dhe e ndaluan, ai filloi – pasi u armatos – të binte.
Kam një pyetje: Atë ditë kishte shumë fëmijë në atë moment. Kacifas dhe policia ishin shumë afër. Nëse një plumb godet njërin nga fëmijët, a do ta tregonim historinë me kokë poshtë? Më në fund, ndërsa Kacifas ishte arratisur nga policia. Ai ishte ngjitur në një kodër. Ai vetë shkaktoi përsëri ngjarjet, shkoi përsëri në polici dhe pasi nuk e hodhi armën me kërkesë të policisë, ata e vranë.
E vërteta është e vështirë e di. Më dhemb. Mund të shembë ideologjitë që kemi ndërtuar. Por duhet thënë.
Ashtu si në kishë, kushdo që humbet jetën nuk është thjesht një dëshmitar. Motivet e martirizimit nxjerrin në pah dëshmitarin. Kështu që heroi nuk është dikush që sakrifikon jetën e tij për të siguruar ideologjinë e tij. Hero është ai që sakrifikon veten për të tjerët.
Unë nuk pashë diçka të tillë në vdekjen e Kacifas. Ai kishte një mendim kombëtar “të ndërgjegjshëm”. Keqkuptimet e tij e çuan atë në fundin katastrofik, jo në mbrojtjen e të tjerëve.
Sidoqoftë, më bën përshtypje që ai u bë lehtësisht hero dhe simbol. Ne jetojmë në kohë shumë të çuditshme, me të vërtetë.
Njerëzit lehtë na kërkojnë të bëjmë simbole. Kacifas ishte simboli i përsosur në duart e atyre që dëshironin të vendosnin vetë drejtimet e qytetarëve të tyre. Është për të ardhur keq që një vdekje përdoret si kjo.
Personalisht, unë përmend Konstantinos në prezantim. Jo si hero. Por si njeri i vuajtur, viktimë e nacionalizmit. Sepse nacionalizmi nuk ka as racë e as atdhe. Shikoj me keqardhje prindërit e tij që humbën fëmijën e tyre.
Edhe pse më vjen keq që i shoh të përdorura si mjete të propagandës nacionaliste. Unë kam vërejtje serioze për mënyrën se si Policia Shqiptare e trajtoi çështjen. Ajo mund të mos e vrasë atë. Sidoqoftë, ai provokoi dënimin e tij. Është një fakt.
Unë fola vetëm për këtë fakt. Në konfuzionin e ditëve doja të dëgjoja një arsye tjetër, sa më objektive.
Një diskutim tjetër është pakica greke në Shqipëri. Gjërat nuk janë “qumësht blete” atje. Por ky është një diskutim tjetër. Tani fola në mënyrë të veçantë për vdekjen e të ndjerit Kacifas.”
Discussion about this post