Francesca Norton
Në pritjen e mbajtur për Ditën Kombëtare të Francës, ambasadorja franceze në Shqipëri, Christina Vasak kritikoi kolegët e saj duke thënë se ambasadorët nuk gjykojnë apo zëvendësojnë autoritetet shqiptare. Kjo ishte një shuplakë në fytyrë për kolegët e saj lidhur me sjelljen e tyre në vend. Ajo theksoi se “diplomatët janë këtu për të kuptuar, mbështetur, shoqëruar, por në asnjë rast të gjykojnë ose të zëvendësojnë autoritetet kompetente”.
Natyrisht, ambasadorja franceze nuk mund të qëndronte e heshtur për votimin në stilin komunist që u zhvilluan më 30 qershor, të cilat i quajti “zgjedhje të çuditshme”.
Të çuditshme ato ishin, me të vërtetë. Votimi më i çuditshëm në të gjithë kontinentin evropian, i krahasueshëm vetëm me regjimet më të vështira dhe më të egra të të gjitha kohërave. Njëra palë konkurroi për 61 komunat; njëra palë administroi votimin; një parti numëronte votat; dhe siç pritej, fitoi një parti. Por, pavarësisht nga gjithë kjo farsë, Komisioni Qendror i Zgjedhjeve nuk ka dhënë ende, dy javë pas ditës së votimit, rezultatet përfundimtare. Pse? Sepse ka pasur shumë parregullsi. Numri i votave është më i lartë se numri i votuesve, duke treguar që edhe në një votë partiake, manipulimi ishte i rëndë.
Misioni Ndërkombëtar i Vëzhgimit i OSBE / ODIHR, i cili erdhi për të vëzhguar zgjedhjet lokale të diskutueshme më 30 qershor, tha se procesi zgjedhor nuk u dha votuesve asnjë zgjedhje kuptimplote. Në një raport paraprak, misioni tha se zgjedhjet u zhvilluan “me pak vëmendje për interesat e elektoratit”. Ambasadorja Glover, e cila ka vërejtur disa zgjedhje të mëparshme në Shqipëri, kritikoi organizimin e zgjedhjeve në mënyrë të njëanshme nga vendimi parti. Ajo tha gjithashtu se Komisioni Qendror Zgjedhor i kontrolluar nga socialistët e kishte “interpretuar ligjin në një mënyrë krijuese”, e cila la administratën e zgjedhjeve në duart e Partisë Socialiste.
Pas kësaj situate tragjike-komike lind një pyetje shumë serioze. Pse ambasadat e SHBA dhe BE heshtin për atë që po ndodh në Shqipëri, një anëtare e NATO-s dhe një vendi që aspiron të bashkohet me BE?
Shumë ambasadorë në Tiranë janë alarmuar nga kryeministri shqiptar Edi Rama – me qëndrimin e tij politik ndaj opozitës, popullit dhe madje edhe institucioneve të vendit. Për shumë vite ai ka qenë politikisht duke i ngacmuar udhëheqësit e opozitës dhe anëtarët e parlamentit dhe duke përdorur propagandën e tij për t’i kthyer ata nga viktimat në fajtorë, dhe veten nga ngacmimi në hero. Ngacmimi i tij politik përsëri shkoi shumë larg kur ai nisi procedurat parlamentare për fajësimin e Presidentit – i vetmi autoritet qeveritar që nuk është nën kontrollin e tij – me qëllim që ai të uzurpojë çdo institucion të vetëm në vend. Kryeministri Edi Rama aktualisht kontrollon parlamentin njëpartiak, një qeveri lokale njëpartiake, një zyre të Prokurorisë së Përgjithshme, një degë të gjyqësorit partiak, një parti mediale, një partie çdo autoritet në vend.
Megjithatë, ambasadat e SHBA dhe BE heshtën rreth zgjedhjeve të 30 qershorit dhe nuk u bashkuan me apelin për një shtyrje të zgjedhjeve, sepse kishin frikë se do të ndodhte një precedent rajonal për zgjedhjet e ardhshme në vendet e Ballkanit.
Por, siç mund të duket diplomatike, kjo nuk është e vërtetë. Përkundrazi, po praktikojnë një standard të dyfishtë, sepse, siç shihet në dokumentin e bashkangjitur këtij artikulli, ambasadat e SHBA dhe BE ishin ata që mbështetën shtyrjen e zgjedhjeve në Maqedoni në vitin 2016. Për shkak se siç thuhet në dokumentin e tyre të adresuar për kryeministrin, data e caktuar për votim nuk ofroi kushtet e nevojshme për organizimin e zgjedhjeve të besueshme dhe shtyrjen në një datë të mëvonshme do të rivendosë besimin e qytetarëve në procesin zgjedhor, do të sigurojë konkurrencë të drejtë dhe do ta lëvizë vendin përtej krizës politike si të sigurojnë një proces elektoral të besueshëm në të cilin të gjithë qytetarët dhe partitë duhet të marrin pjesë lirshëm. Dhe në rastin e Maqedonisë, zgjedhjet u shtynë jo një herë, por dy herë me bekimin e SHBA dhe BE.
p
Pse një standard i tillë i dyfishtë? Pse në Maqedoni ata shtynë zgjedhjet dhe në Shqipëri ata heshtin përballë shkeljeve të rënda të të drejtave të njeriut dhe demokracisë – në një proces zgjedhor ku zyrtarisht vetëm 21% e shqiptarëve votuan (de facto vetëm 15%), shumica prej të cilëve ishin të detyruar dhe kërcënuar me largimin nga vendi i tyre i punës? Përse tolerohet diktatura dhe ngacmimi i tillë politik dhe kombëtar?
Shqipëria është vendi më i korruptuar në Evropë, mediat botërore e kanë quajtur “Kolumbia e Evropës”. E gjithë bota mund të shohë shumë qartë se çfarë po ndodh në këtë vend të vogël. Shqiptarët po refuzojnë të votojnë dhe mbështesin qeverinë e tyre. Një tubim u zhvillua kohët e fundit para Shtëpisë së Bardhë në Uashington DC duke i kërkuar Presidentit Trump të shihte se çfarë po ndodh vërtet në Shqipëri. Komunitetet fetare shqiptare po apelojnë për një zgjidhje urgjente të krizës dhe për mbrojtjen e parimeve të demokracisë. Të vetmit “nuk shohin asnjë të keqe, nuk dëgjojnë asnjë të keqe” janë ambasadat e huaja në Tiranë, të cilët me indiferencën e tyre po lejojnë një vend të dashur perëndimor të bjerë në humnerë.
