“Ne jemi Real Madrid,” – tha Marcelo me guxim, pasi Real Madrid kishte, thjesht, mbyllur ndeshjen me Juventusin në çerekfinale. Referenca ishte e qartë: ata nuk ishin Barcelona, dhe jo skuadra që do të vazhdonte të shënonte tri gola, sikurse rivalët e tyre të mëdhenj kishin shënuar natën e kaluar.
Nëse kjo është arrogancë apo një mentalitet fituesi, ndoshta do të varet nga perspektiva, por ajo që është e vërtetë për këtë Madrid është se cilësia e tyre më e qartë është thjesht se ata fitojnë. Është e pashpjegueshme në disa kohë kohë, por fitojnë pa mëshirë.
Madridi nga viti 1959 deri në vitin 1960, ka pasur një sukses të qëndrueshëm, më të mirë se katër Ligat e Kampioneve që kanë fituar në 5 vitet e fundit. Kjo sugjeron se ato janë një nga ekipet më të mëdha në histori, por prapë nuk duket kështu.
Kjo nuk ndodhte me Barcelonën e Pep Guardiolës, triumfi i 2011-ës konfirmoi madhështinë që kishin arritur në vitin 2009, dhe ishin shumë pranë përsëritjes në vitin 2010.
“Pas 10 vitesh nuk mendoj se do të flitet për mënyrën se si ne humbëm” – tha Jurgen Klopp, të shtunën në mbrëmje dhe ndoshta ky është problemi me prespektivën. Ekziston një supozim se një klub që vazhdon të fitojë duhet të jetë i madh dhe detajet preçize zhduken.
Në fund të fundit, suksesi i së shtunës ishte rezultat i një konkretizimi të çuditshëm të një situate të çuditshme: një goditje të shkëlqyeshme, dy gabime të vrazhda të portierit dhe një dëmtim të lojtarit më të mirë të Liverpulit.
Por, ajo që me të vërtetë është e çuditshme është se sa shpesh kanë ndodhur rrethana të ngjashme këtë sezon. Shtoni dhe ndëshkimet e dhëna dhe jo të dhëna, kundër Juves dhe Bayernit, dhe është shumë e qartë se shumë momente kyçe kanë favorizuar Madridin këtë sezon. Nëse ju mendoni se kjo është një çështje fati, ose e mentalitetit fitues për të cilin foli Marcelo, ndoshta varet se kë ekip mbështesni.
Problemi qëndron kur krahason Ligat e Kampioneve të Madrid me ligën e brendshme. Në këto pesë sezonet e fundit, Reali i Madridit ka fituar titullin e vendit të tyre vetëm një herë. Kjo ka pak kuptim: Si ka mundësi që një ekip që dominon në Europë, nuk dominon në shtëpi?
Sido që të jetë, asnjë ekip që fitoi tre tituj me radhë fituan edhe ligën e tyre të brendshme në secilën prej këtyre tre sezoneve. Pesë kampionët e Madridit në fund të pesëdhjetave fituan ligën vetëm dy herë në këtë përiudhë. Ajax fitoi vetëm dy në mes të 1971 dhe 1973. Bayern fitoi vetëm një nga 1974 dhe 1976 – dhe përfundoi në nivelin më të ulët, vendin e 10-të në Bundesligë më 1975.
Megjithatë, kjo është disi e pakrahasueshme, pasi gara tani është ndryshe nga vitet më lart. Atëherë, Liga e Kamiponeve, kufizohej në vetëm ekipet që dilnin kampionë në ligat e tyre. Me vetëm pesë raunde, asokohe mund të fitoje me një ose dy performanca të mira. Tani, superklubet kanë shumë më tepër sfida për të luajtur mirë. Çështja është tek vendosmëria për të qenë konsistent në ndeshjet.
Dhe madhështia, gjithësesi, ndoshta ka të bëjë me më shumë se thjesht trofetë. Sikurse Arrigo Sacchi ka thënë prej vitesh, ajo çfarë ka rëndësi në futboll është ajo çka mbahet mend, jo çfarë është bërë, por çfarë është bërë mirë. Ajaksi i 71-73, Interi i 64-65, Barcelona e 2009-2011, Milan i Sacchi i 1989-90, ktheu ndeshjet në drejtime të reja. Ata krijuan inovacion, krijuan stile të reja. Ata qëndronin për diçka.
Nuk është e qartë se çfarë përfaqëson pikërisht Madridi. Me siguri asnjë filozofi, hiq pjesën që ka shumë para për të blerë lojtarë shumë të mirë. Por, ata kanë atë mizorinë jetësore, shto faktin se kanë trajner Zinedine Zidane, një trajner i cili, megjithë dyshimet që janë për të, ka një zakon për të bërë zëvendësime vendimtare. A i bën kjo ata të mëdhenj? Ndoshta në një kuptim po, dhe çështje të tilla janë ndoshta domosdoshmërisht subjektive. Por, përtej atij akumulimi shumë të efektshëm të kupave, do të ishte e vështirë të diskutohej nëse Madridi ka ndryshuar lojën apo jo. Por, sidoqoftë, ato mbeten, në mënyrë të padiskutueshme, Real Madrid.
The Guardian, përshtati në shqip LAPSI.AL
Discussion about this post