Zef Pllumi lindi si Prenka Pllumi më 28 gusht 1924, në Malin e Rencit të Shëngjinit, në një familje me origjinë shkreli. Siç thotë ai në librin e tij autobiografik Saga ime e foshnjërisë , nëna e tij Luka Mrija e lindi në një fushë.
Në vitet e para, në Qafën e Tëthores (që ndodhet në Bogë, në malet e Shkrelit), takoi Gjergj Fishtën dhe Anton Harapin, të cilët do të vinin të takoheshin nëpërmjet xhaxhait të tij Pashko Toma. Në një nga ato takime, Pashko i tha Harapit se djali i vogël donte të bëhej frat. At Harapi i dha një medaljon të Shën Françeskut që e mbante në qafë dhe i tha Pllumit që ta ruante me shumë kujdes dhe ta prezantonte një ditë në Kolegjin Françeskan të Shkodrës, ku më vonë do të ndiqte studimet si frat i ri.
Sot do të mbushte 99 vjeç dhe, megjithëse kaloi në përjetësi 16 vite më parë, ai ngelet dëshmitar i gjallë, i paepur ndërsa vepra e tij është një jehonë buçitëse në ndërgjegjen e çdo shqiptari, një akuzë dhe një thirrje për katarsisin aq të nevojshëm për shqiptarët.
At Zef Pllumi ishte qëndresa përballë përbindëshve komunistë, ishte mëshira në dyluftim me krimet e torturat mizore, ishte falja përballë hakmarrjes, ishte dashuria përballë urrejtjes, ishte e mira përballë të keqes, ishte drita përballë errësirës, ishte dija përballë padijes vulgare.
Ai përfaqësonte qytetërimin përballë injorancës e mizorisë komuniste.
Ishte jeta përballë vdekjes, ishte drejtësia përballë padrejtësisë, ishte kujtesa përballë harresës, ishte liria përballë prangave.
Në Shqipëri vepra e tij u njoh gjerësisht pas vitit 1992.
Me kryeveprën e tij “Rrno vetëm për me tregue” At Zef Pllumi dha një kontribut të jashtëzakonshëm, të pakrahasueshëm në rrëfimin e historisë së vërtetë, aq të dhimbshme të Shqipërisë nën regjimin komunist.
Mua më vjen mirë që në cilësinë e Ministrit të Kulturës gjatë viteve 2005-2007 promovova veprën e tij edhe në Kosovë, që gjatë detyrës sime si ministër i kulturës u vlerësua me çmimin “Penda e Artë” dhe që pas propozimit tim Presidenti i Shqipërisë, Alfred Moisiu, në vitin 2006 e dekoroi Pllumin me Urdhrin “Nderi i Kombit”.
Por vlerësimi i At Zef Pllumit, i cili më shprehu mirënjohjen në një letër, të cilën ma dërgoi pas marrjes së çmimit, është nga ato vlerësime, të cilat njeriu ëndërron t’i marrë në jetë.
Më 11 prill 1989 lirohet nga burgu dhe shërbeu si meshtar në Kishën e Shën Antonit në Tiranë deri në vitin 1997.
Ai u takua me Nënë Terezën kur ajo shkoi në Shqipëri dhe nga viti 1993 deri në vitin 1997 filloi të ribotonte revistën Hylli i Dritës , e cila pas një pauze gjashtëvjeçare u ribotua në vitin 2003. Gjatë viteve 1990 botoi trilogjinë Rrno vetëm për me tregue , Françeskanët e madh, Frati i pashallarëve Bushatli, Erazmo Balneo , dhe Ut heri shkonbamus-siç i thonim dje .
Gjeti reliket e At Gjergj Fishtës dhe ribotoi veprat e françeskanëve të Shqipërisë.
Pllumi vdiq më 25 shtator 2007 në spitalin Gemelli në Romë, Itali dhe u varros më 30 shtator 2007 në Shkodër.
Discussion about this post