“Babi, babi fituam, na e morën të keqen plehrat”, historia e banorit të Verrisë që doli fitimtar në betejën me shtetin

Ndërtimi i impjantit të mbetjeve në Verri të Fierit është kundërshtuar fort nga banorët e kësaj zone. Një ndër banorët që ka luftuar fort kundër ndërtimit të këtij impianti është edhe Nardi, historinë e të cilit e bën me dije sot “Nisma Thurje”.

 Zotëria tregon historinë e tij, se sa shumë ka dashur të investojë në bujqësi dhe problemet me të cilat është ndeshur deri më tani për të realizuar ëndrrën e tij.

Historia e Nardit dhe e banorëve të tjerë të Vërrisë, tregon se si pjesa e shqiptarëve të ndershëm arritën të ishin fitimtarë, në një betejë me kundërshtarë të fuqishëm, kjo duke luftuar mjaft fort.

 HISTORIA

 #ShqipëriaENdershme

“Babi, babi fituam, na e morën të keqen plehrat”- më thërriste djali duke vrapuar drejt meje gjithë gëzim. U rrita në një familje ku kryefjala ishte puna, im atë na këshillonte çdo natë që bukën duhet ta nxirrnim me djersë dhe që puna ia zbardh faqen njeriut. Kisha shumë dëshirë të punoja në tokat e mia që në adoleshencë, por nuk kishim mundësi ekonomike të investonim në to.

Pasi mbusha 18 vjeç punova disa vjet si bojaxhi, murator, pllakashtrues etj, në fakt më tepër se sa më pëqenin këto zanate, doja të kurseja lek për t’i investuar në bujqësi. Përpiqesha shumë, por nuk po ia dilja të kurseja mjaftueshëm. U nisa në emigrim me synimin e qartë për t’u kthyer e për të bërë diçka në tokat e mia. Ashtu bëra, pas 3 vjetësh në Itali dhe duke bërë punë të ndryshme, kurseva aq sa më duheshin.

U ktheva në Shqipëri dhe të gjitha kursimet i investova te tokat. Sikur mos të mjaftonte mungesa e tregut, subvencioneve dhe një mijë vështirësi të tjera, shteti donte të na ndërtonte dhe një impjant për djegjen e plehrave në Verri. Të na helmonte tokën, ujin dhe ajrin. Të na dënonte me vdekje.

U ngritëm fshatëshe që ditën e parë, pasi e dinim që bujqësia në atë zonë do varrosej dhe në fshat do mbillej veç sëmundje dhe vdekje. Na bënë presion, na arrestuan, na përndoqën por ne nuk u dorëzuam.

Ashtu, fshatëshe vazhduam nga dita e parë deri në ditën e fundit duke luftuar për jetën tonë. Më në fund ia dolëm, është i papërshkrueshëm gëzimi që përjetova kur djali vraponte të më jepte lajmin. Mora dhe një lumë telefonatash: “Nardi, fituam vlla, do jetojmë të qetë”. Sepse gjithë ajo luftë për 2 muaj me radhë ishte për të fituar të drejtën e jetës, për të na lënë të punojmë e të jetojmë të qetë. Vetëm për kaq. Sepse toka është bekim e askush nuk ka të drejtë të na e kthejë në mallkim.” (D.D/Shuplaka)